Cando impare cun babbu andaia a su saltu, fia unu piseddu minoreddu-minoreddu. Fia pagu prus de una creadura. Issu aiat su vìtziu de caminare lestru, e a mie mi tocaiat de li ponner in fatu trotende che unu catzeddutzu. Mancari sa presse de babbu, deo onni pagos passos m’arreia a speriare carchi cosa chi m’apentaiat. Fia spantadu dae onni cosa chi bidia, e totu cheria schire. Staia semper preguntende, isfadende a babbu. Ma babbu giai fiat letranghilongu! Apenas foras de sa bidda, in su tzirighinu chi andaiat a su coile nostru, b’aiat unu còdulu nieddu a tiras a biancas. Fiat una pedra strana meda. Deo mi arreia a mi la speriare e a bias mi bi setzia pro pasare. Cussa pedra aiat s’aergiu de una persone, inghenugrada a cara a terra comente chi esseret stada preghende. E sa cara de cussa persone spantosa chi bisaia chi fiat cussa pedra, la bidia cuada suta su terrinu. Una die, pissighende cussa fantasias mias, apo preguntadu a babbu comente mai cussa pedra gasi stramba nde fiat ferta in su tzirighinu. Bidia chi cue acurtzu non bi nd’aiat mancu àtera chi si l’assomigiaiat. ” Cussa pedra at una stòria sua” m’at rispostu issu, ” si cheres a ti la contare bisongiat chi t’acùrtzies a mie e non mi strobbes chi so in presse.” Deo l’apo naradu chi giai li ponia in fatu, e l’apo leadu sa manu pro chi m’aeret muntesu a manutenta. Mai l’aere preguntadu….dae sa die chi babbu m’at fatu su contu de cussa pedra, apo comintzadu a nche passare prus atesu, a mi la speriaia de orveu, e de tzertu non mi bi so sètzidu prus, timende chi, dae un’iscuta a s’àtera, cussu còdulu si nde esseret arritzadu e si esseret postu a cabulare che una persone, antzis comente una fèmina, ca babbu m’aiat naradu chi cussu crastu unu tempus fiat stadu una fèmina chi, su Signore, semper dìligu issu, pro la castigare ca proite aiat pecadu de barrosia, l’aiat fata a pedra. – It’est chi at fatu? – l’aia domandadu. – Nche at frundidu su pane in terra. – m’aiat rispostu babbu. – Su pane in terra ? E proite che l’at frundidu? No lu schiat chi non si nche frundit su pane in terra. – Ca fiat una fèmina maca e pensaiat chi su pane no fiat una cosa beneita. Ma su Segnore, a su tempus, los aiat avèrtidos sos biddaresos. Su peìderu matessi, onni domìniga lis faghiat sa prèiga minetzènde-los. Lis naraiat: “Ammentàde-bos chi su màndigu no est su bostru, mancari bois bos lu siedas traballiende, issu benit semper dae su Segnore e l’ais ca bos lu cheret dare.” Ma comente ti fia narende, cussa fiat una fèmina maca, e aiat una modu strambu de pensare. Issa si creiat chi su Segnore giai no staiat die cun die in fatu a issa, speriende ite est chi fiat faghende. “No det aer àteru ite fagher?” si naraiat intro de se, e a bortas lu naraiat fintzas a sas còmares de su bighinadu chi s’atzantaraiant dae s’atrivu macu de cussa fèmina. Issas sùbitu si faghiant su sinnu de sa grughe, ingergènde-la, e leènde-la pro una maghiargia. “Ista a bider si est beru su chi narat su peìderu, chi su Segnore istat semper speriende a nois,” a pensadu una die. Depet esser stada gaddinosa pèrdida. “Deo nche frundo su pane in terra e issu mancu si nde abigiat. Chi mi fatzat a pedra si no apo resone.” Narènde-la e faghènde-la. L’at fatu una die andende a sa minda sua, ca proite non si cheriat fagher bider dae sos biddaresos. Cussa fiat sa manera a chi nemos l’aeret pòtidu contare a Deus. Nde bogheit unu poddine dae sa tasca e nche lu imboleit in terra a disfida. S’idea sua fiat de nde lu torrare a collire, acabbada sa proa, ca no est chi issa puru nd’aeret àpidu de avassu de ite mandigare. Ma no nd’at àpidu sorte, siscura issa. Unu lampu at atraessadu sas aeras e l’at fata a pedra. E dae tando est cue, pro fagher schire a sos chi bi passant acurtzu, comente faghimus nois, chi est megius a no lu disfidare meda su Segnore, ca paret chi isse non nos siat speriende ma bidet totu e totu ischit, puru si chi est intro de su coro de s’òmine. – E non si nd’est prus arritzada? – Fintzas a como est stada semper cue, gasi comente l’at tramudada. Fortzis cando acabbat su tempus, chi tota sa bida at a esser acabbada, e sas ànimas nostras ant a esser a dae in antis a su Segnore chirriare sos bonos dae sos malos, l’at perdonare, ca si la spèrias bene, issa at s’aergiu, mancari fata a pedra, de una chi est semper preghende. E a furia de lu pregare… Custu est su contu de sa fèmina fata a pedra, e dae sa die deo mi l’apo pensada bene prima de che lassare falare in terra una pibinida, ca s’idea de benner a pedra e, peus puru, a culinpìspiri non mi praghet pro nudda.
In questa categoria sono riuniti una serie di autori che, pur non facendo parte della redazione di Sardegna blogger collaborano, inviandoci i loro pezzi, che trovate sia sotto questa voce che sotto le altre categorie. I contributi sono molti e tutti selezionati dalla redazione e gli autori sono tutti molto, ma molto bravi.
Il viale dell’Asinara. (di Giampaolo Cassitta)
Don Puglisi e la mafia. (di Giampaolo Cassitta)
Temo le balle più dei cannoni (di Cosimo Filigheddu)
La musica che gira intorno all’Ucraina. (di Giampaolo Cassitta)
22 aprile 1945: nasce Demetrio Stratos: la voce dell’anima. (di Giampaolo Cassitta)
Ha vinto la musica (di Giampaolo Cassitta)
Sanremo non esiste (di Francesco Giorgioni)
Elisa o il duo Mamhood &Blanco? (di Giampaolo Cassitta)
Lo specchietto (di Salvatore Basile)
Da San Gavino a San Cristoforo, quando colonizzammo il Villaggio Verde. Ovvero il trasloco (di Sergio Carta)
Se riesco a buscare 5000 Lire ci vediamo allo Zoom, ovvero le pomeridiane in discoteca degli anni’80. (di Sergio Carta)
Papa Fazio (di Cosimo Filigheddu)
Morto per un infarto Gianni Olandi, storico corrispondente da Alghero della Nuova Sardegna (di Gibi Puggioni)
Inserisci il tuo indirizzo e-mail per iscriverti a questo blog, e ricevere via e-mail le notifiche di nuovi post.
Unisciti a 17.713 altri iscritti
Indirizzo e-mail
Iscriviti
sardegnablogger ©2014 created by XabyArt - graphic & web design